Het was me het jaartje wel. Eerlijk is eerlijk: ik kan niet wachten tot 2020 voorbij is! Helaas zullen we nog wel even te maken hebben met alle minder leuke kanten van afgelopen jaar.
Om het toch op een positieve toon af te sluiten heb ik nagedacht wat de leuke momenten en geleerde lessen waren. Want die waren er absoluut.
Een bizar jaar om op terug te kijken. In de eerste twee maanden had ik nog een totaal andere verwachting van wat dit jaar ging brengen. In februari hebben Jan en ik een tripje gemaakt naar Sevilla. Ik ben zo blij dat we deze trip nog hebben gemaakt. Hij staat ook met gemak in de top 3 van afgelopen jaar (want ja, heel veel concurrentie was er ook niet). Mooie stad, ontspanning, quality time, lekker eten, fantastisch zomerweer. Van die dagen in Sevilla heb ik volop genoten.
Eigenlijk vanaf de terugreis loop ik gestresst rond. Dat begon al op het vliegveld, waar ineens het nieuws van de situatie in Italië doordrong en mensen met mondmaskers rondliepen. We moesten er nog een beetje om grinniken, maar de sfeer was toen al niet heel prettig.
Les #1: Wanneer ik me ergens op focus, kan ik veel meer dan ik zelf denk.
Een paar dagen na onze thuiskomst begon de ellende ook in Nederland. Qua werk en hobby viel voor mij alles stil. Teleurstellingen verwerken, plannen aanpassen en online lessen gaan geven.
In eerste instantie was voor mij de stip op de horizon maandag 1 juni; einde lockdown, begin van de zomer. Die stip heeft me ook echt geholpen. Ik had in de maanden van de lockdown volop motivatie om productief te blijven en mijn dagen zinnig te besteden. Hardlopen en veel sporten, klussen, nieuwe dansen verzinnen, andere hobby’s oppakken. Wanneer ik er op terugkijk heb ik in die maanden heel veel gedaan, geleerd, uitgeprobeerd en ontdekt. Ik had ineens de rust om me op 1 ding te kunnen richten. Dat zorgde ervoor dat ik als een speer vooruit kon en dingen deed die ik niet eerder had gedaan.
Les #2: Dans & theater zijn belangrijker voor mij dan ik dacht
Ik denk dat voor velen de zomer vrij ‘normaal’ voelde. Ook wij hebben een prima vakantie in Zeeland kunnen houden. Volop mooi weer, veel contact met vrienden. In september kwamen mijn werk en hobby’s langzaam weer op gang. In die repetities besefte ik ineens hoe erg ik dit had gemist. Mijn uitlaatklep was terug! Ik voelde mijn lijf letterlijk ontspannen op het moment dat ik weer les gaf en danspassen uitvoerde. Les #1 kon ik ook gelijk in praktijk brengen. Er kwamen allerlei nieuwe, leuke uitdagingen voorbij: we maakten een dansfilm met de dansgroep, nieuwe opdrachten kwamen binnen, ik gaf lessen die ik niet eerder gaf.
Les #3: Alles verandert, geniet ervan zolang het duurt.
En toen was daar oktober. Weer beperkingen. Weer plannen aanpassen. Weer teleurstellingen. Dat was pittig. Vooral omdat ik voor mijn gevoel geen stip meer op de horizon kon plaatsen.
Al die onzekerheid had zijn uitwerking op mij. Ik werd zelf onzeker. Iets wat altijd al in mij heeft gezeten, maar wat ik door dans en theater uit mijn systeem kon krijgen. Doordat die uitlaatklep (weer) wegviel, hoopte de onzekerheid en twijfel alleen maar op. Ik belandde op de bodem van de put. Ik had geen puf meer, twijfelde aan alles en vooral aan mezelf, zag echt niet meer wat ik wel en niet wilde in mijn leven.
Les #4: Geluk zit in de kleine dingen.
Tijd om hulp te zoeken. De afgelopen twee maanden hebben dus vooral in het teken gestaan van mezelf terugvinden en uit die put zien te krabbelen. Wat stapje voor stapje ook lukt. Met name door te kijken naar wat er allemaal wel leuk is, wat er wel goed gaat, waar ik wel trots en tevreden mee ben. Jan en ik sluiten tegenwoordig vaak de dag af met de vraag: wat was het beste van vandaag? Soms was dat iets kleins als samen een kop koffie drinken. Een andere keer zijn we trots op onze wandeling van 17km. Of dat ik een nieuwe choreo heb bedacht en Jan een toffe (online) workshop heeft georganiseerd. Of dat ik de gangkast een keer heb opgeruimd. Allemaal kleine dingen waar ik vroeger nooit echt bij stil stond, maar mezelf nu een schouderklopje voor geef.
Les #5: Ik bepaal de koers.
In 2020 werden we allemaal gedwongen tot stilstaan en nadenken. Doordat alles weg viel kwam er ook rust en ruimte. Bij mij zorgde dat voor allerlei nieuwe ideeën, waaronder het starten van deze blog. In combinatie met die onzekerheid en een dosis perfectionisme vind ik dit ook heel eng. Het stemmetje in mijn hoofd gaat dan gelijk los: “Dat kan je toch helemaal niet”. Dat heb ik echt zo vaak gedacht dit jaar, ben daar helemaal klaar mee. Dat de situatie onzeker is wil niet zeggen dat ik onzeker moet zijn over mijn eigen capaciteiten.
Ik ben er nog steeds, heb dit jaar eigen grenzen verlegd en bruis van de ideeën. Als ik dit jaar aan kan, dan kan ik echt een hele hoop meer aan dan ik dacht. Je weet nooit precies wat de toekomst gaat brengen. Maar dat 2021 alleen maar beter en mooier kan worden staat wat mij betreft vast.